6η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΦΙΛΑΝΑΓΝΩΣΙΑΣ 16-12-16

  Το ΙΝΤΕΡΝΕΤ αποτελούσε το πρώτο θέμα  αυτής της εβδομάδας . Ο πλανήτης αυτός της τεχνολογίας αποτελεί παιχνιδάκι στα χέρια της νέας γενιάς αλλά είναι συχνά γρίφος για τους μεγάλους που προσπαθούν να «εγγραμματιστούν»  στο νέο ψηφιακό αλφάβητο. Η συγγραφέας θεωρεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έναν άλλο τρόπο επικοινωνίας που δεν πρέπει να πανικοβάλλει τους γονείς. Προτρέπει, ωστόσο, τους μαθητές να μην αρκεστούν στην τεχνολογική επικοινωνία με τους φίλους τους, αλλά να επιδιώξουν την ζωντανή  παρεούλα και την  κουβεντούλα μαζί τους.

Το δεύτερό μας θέμα ήταν οι ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ. Οι μαθητές συζήτησαν   στοιχεία  που φωτίζουν ή σκιάζουν την σχέση μαθητών - καθηγητών. Σκιαγράφησαν τον ιδανικό καθηγητή και, καταγράφοντας τα αιτήματά τους προς τους καθηγητές,  έφτιαξαν  ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο με αυτά .

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!

Όπως συνήθως, ο ουρανίσκος μας δεν έμεινε παραπονούμενος: υπέροχα πιροσκί φτιαγμένα με μεράκι από τον κύριο Γιώργο Καπετανέα και τον μαθητή μας  Γιάννη Καπετανέα που είναι σταθερό μέλος της Φιλαναγνωσίας για δεύτερη χρονιά. Ήταν τέλεια!! Τους ευχαριστούμε πολύ!!!

Ραντεβού τη νέα χρονιά !!

5η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΦΙΛΑΝΑΓΝΩΣΙΑΣ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΠΑΡΟΥ

Στις 9/12/16 η ομάδα μας, στην 5η της συνάντηση, περιπλανήθηκε σε δύο θέματα με οδηγό την "Αλφαβήτα της Εφηβείας". 

 ΗΡΩΕΣ:

 Αναζητήσαμε τους ήρωες των μελών της ομάδας μας. "Σούπερ" μπαμπάδες και μαμάδες, σούπερ παππούδες, ακόμη και ήρωες των κόμικς πρωταγωνίστησαν, με κύρια χαρακτηριστικά τους την ψυχική δύναμη, την υπομονή, την αγάπη την κατανόηση, τη διορατικότητα και άλλα. Καλό σημάδι για τη μικρή μας κοινωνία:οι τηλεπερσόνες και τα προβαλλόμενα από τα Μ.Μ.Ε. πρότυπα δεν φαίνεται να πτοούν τους μαθητές μας. Είμαστε από καλή γενιά....

ΘΑΝΑΤΟΣ:

 Να πάλι ένα θέμα που δεν αντέχει και πολλά λόγια... Η Μάγια Δεληβοριά στο Θ- Θάνατος τα είπε όλα και εμείς σταθήκαμε αμήχανοι να συγκρατούμε ή να κρύβουμε τα δάκρυά μας...  Αντέξαμε όμως και μιλήσαμε για τις μεγαλύτερες βεβαιότητες της ανθρώπινης φύσης: τη γέννηση και τον θάνατο. Παραδεχτήκαμε ότι η αθανασία είναι συνώνυμο της μοναξιάς και της δυστυχίας, όπως φαίνεται σε σχετικά λογοτεχνικά έργα από την αρχαιότητα ως σήμερα. Αναζητήσαμε, ωστόσο, δυνάμεις  που στηρίζουν τον άνθρωπο σε τέτοιες δύσκολες στιγμές, όπως την  ολοζώντανη μνήμη, την πίστη, την αγάπη, την δημιουργικότητα και άλλα.  Στο τέλος καταφέραμε να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα: το Σαββατοκύριακο ήταν προ των  πυλών και «Η ζωή είναι ωραία…».

Με το ακόλουθο τραγούδι "My immortal" των Evanescence, αποχαιρετά η αφηγήτρια το Θ....

ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΖΗΛΙΑ

Ο έρωτας και η ζήλια ήταν τα θέματα  της συνάντησης της ομάδας  Φιλαναγνωσίας του Γυμνασίου μας, την Παρασκευή, 2 Δεκεμβρίου. Για το πρώτο, το θέμα του έρωτα, εκτός από τη συγγραφέα  Μάγια Δεληβοριά, μίλησε μέσα από το Μονόγραμμα ο Οδυσσέας Ελύτης (το ποιητικο έργο παρατίθεται παρακάτω). Τα λόγια ήταν περιττά...
Στο θέμα της ζήλιας ωστόσο τα λόγια ήταν απαραίτητα. Αφού απολαύσαμε το καλογραμμένο κείμενο, εντοπίσαμε  τη ζήλια στην καθημερινότητά μας και ανταλλάξαμε ιδέες για τις αιτίες, τις συνέπειες και τη διαχείρισή της. Και λίγο θέατρο, ως συνήθως,  ολοκλήρωσε τη συνάντησή μας, καθώς παίξαμε σπαρταριστές σκηνές "καθημερινής ζήλιας". Ωραία λύση, παιδιά! Το γέλιο είναι ένας καλός οδηγός, ακόμα κι όταν μας πιάνουν οι "ζήλιες μας"....

Να ευχαριστήσουμε θερμά τις μαμάδες, που παρά το φόρτο των υποχρεώσεών τους, νοστιμίζουν τις μεσημεριανές συναντήσεις της ομάδας μας!  Για άλλη μια φορά ευχαριστούμε πολύ τη μαμά της Γεωργίας Λ, της Κωνσταντίνας Μ.  και του Νικόλα Δ.!!

Οδυσσέας Ελύτης, «Το Μονόγραμμα» ΙΙΙ.  Έτσι μιλώ για σένα και για μένα Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω Να μπαίνω σαν Πανσέληνος Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ’ αχανή σεντόνια Να μαδάω γιασεμιά -- κι έχω τη δύναμη Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω Μεσ’ από φεγγαρά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε" Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο Πάντα εμείς το φως κι η σκιά Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ Επειδή σ’ αγαπώ καί σ’ αγαπώ Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει: Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή Που πια δεν έχω τίποτε άλλο Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου Να μιλώ για σένα και για μένα. ΙV. Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ ακούς Τό χαμένο μου το αίμα και το μυτερό, μ’ ακούς Μαχαίρι Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ’ακούς Είμ’ εγώ, μ’ ακούς Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σου φορώ Το λευκό νυφικό τής Οφηλίας, μ’ ακούς Πού μ’ αφήνεις, πού πας και ποιος, μ’ ακούς Σου κρατεί το χέρι πάνω απ’ τους κατακλυσμούς Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες Θα’ ρθει μέρα, μ’ ακούς Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ’ ακούς Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ’ ακούς Των ανθρώπων Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει Στα νερά ένα – ένα, μ’ ακούς Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούς Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούς Όπου κάποτε οι φιγούρες Των Αγίων Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ ακούς Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας καί, μ’ ακούς Της αγάπης Μιά για πάντα το κόψαμε Και δέν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς Δεν υπάρχει τό χώμα , δεν υπάρχει ο αέρας Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς Μές στή μέση της θάλασσας Από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς Άκου, άκου Ποιος μιλεί στα νερά καί ποιος κλαίει – ακούς; Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει – ακούς; Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ μ’ ακούς. [Οδ. Ελύτης, Το Μονόγραμμα, Ίκαρος Αθήνα, 2008, σ.17-19]

ΚΩΔΙΚΑΣ DA VINCI

Η βιβλιοπρόταση της εβδομάδας γίνεται και πάλι από τη Χαρούλα Γκίκα του Β1 τμήματος.

Ο ΚΩΔΙΚΑΣ DA VINCI, μας τονίζει η Χαρούλα, είναι ένα βιβλίο καθηλωτικό, γεμάτο δράση, περιπέτεια, μυστήριο και "δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου". Οι 584 σελίδες του βιβλίου δεν πτοούν τους αναγνώστες, αφού  το βιβλίο διβάζεται εύκολα και γρήγορα! 

Η υπόθεση:Ο καθηγητής Ρόμπερτ Λάνγκντον δέχεται ένα νυχτερινό τηλεφώνημα ενώ βρίσκεται στη Γαλλία για δουλειές: ο έφορος του Λούβρου έχει δολοφονηθεί άγρια μέσα στο μουσείο. Δίπλα στο πτώμα, η αστυνομία έχει βρει μια σειρά από γρίφους και χρειάζεται τη βοήθεια του Λάνγκντον για να τους λύσει. Όταν ο Λάνγκντον και μια Γαλλίδα αποκρυπτογράφος, η Σοφί Νεβέ, προσπαθούν να ξεδιαλύνουν το μυστήριο, βρίσκονται μπροστά σε κάποια στοιχεία που τους οδηγούν στα έργα του διάσημου καλλιτέχνη Λεονάρντο ντα Βίντσι. Καθώς τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν στη θέση τους, οι δυο τους έρχονται αντιμέτωποι με μια απίστευτη ιστορική αλήθεια που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα…

Τι βιβλίο είναι διαθέσιμο από τη βιβλιοθήκη του Γυμνασίου μας.